Gdybyśmy wiedzę czerpali z baśni, artykuł o koncepcji 4 uszu von Thuna zaczynałby się tak…

Dawno, dawno temu – nim nastał wiek miecza i topora, wiek wilczej zamieci, Tedd Deireádh – świat ludzi kipiał życiem i szczęściem, a słowa miały moc tak wielką, że potrafiły kształtować rzeczywistość i losy przyszłych bohaterów. 

Światem ludzi niepodzielnie władał Wontun – bóg niewszechwiedzący, lecz wsłuchany. Jego cztery twarze spoglądały w cztery strony, a każde z jego czterech uszu przechwytywało inny szmer ludzkiego świata: czysty fakt, ukryte emocje, relacje międzyludzkie i apele zaklęte w słowach. Wontun był opoką porozumienia – strażnikiem harmonii między tym, co powiedziane, a tym, co usłyszane.